زلف جانان سحر از باد صبا در هم شد

ساقی از نشئه مستی کله از سر نگرفت

سالها بود که دارا سر و سامانی بود

ز خط سبز تو موئی بدو عالم ندهم

گفتمش خون دل عاشق بیچاره که خورد

سر هر گل دل صد بلبل مسگین خونگشت

گفتمش هیچ سر صحبت ماداری گفت

مشک با هیچ جراحت نشنیدم که بساخت

کم مباد از سر من سایۀ اینغم نیرّ