نفس باز پسین است زهجرت جانرا

طاقت باج غمش در دل ویرانه نماند

محترم دار غم ایدل که خداوند کرم

تندم از سر گذرد غافل و من غرق نگاه

دل شد از معتکف گوشه ابرو چه عجب

بنوکه تیمار غباری کند از زلف تو چشم

بخدنگم چو زنی سخت بکش بال کمان

دست بر گردن جانان من و خلقی نگران

کوس تسلیم فرو کوب که ویران افتد