چون شدم جمع پریدن خبرم شد که تو دامی

مه و خور نطق ندارد هله خود گو که کدامی

به لطافت چو حریری بسفیدی چو رخامی

ز تو آهو بچه آموخت در این شیوه تمامی

نه چو من عاشق خامی نه چو تو شوخ خرامی

تو به بدعهدی و پیمان شکنی شهرۀ عامی

چین بر ابرو نفکندی و نگفتی تو چه نامی

هیچ محبوب ندیدم که برنجد ز سلامی

ترک چشم تو مرا گر نه پسند و بغلامی

تو گرم سنگ بیاری چکنم با تو که جامی

آنقدر نعره زنم کاورمت بر لب بامی

من دل باخته درویش و تو مهمان گرامی