107
شمارهٔ ۱۲۸
بر جو فلک ز شعلۀ آهم کرانه ای
ترسم فتد به خرمن ماهت زبانه ای
دارم بدل دو دست که آنچشم جانشکار
جز من بتیر خویش نیاید نشانه ای
تنها نه من ز جور تو بیخانمان شدم
نگذاشت آتش تو در این شهر خانه ای
بر بوی زلف خم بخمت با گلاب اشگ
چشمم کند ترا زمژه هر لحظه شانه ای
گویی بهانه ریزد خونم بمزد شست
چشمت اگر بدست نیارد بهانه ای
آنروز داد مژدۀ ویرانگی مرا
بوم غمت که ساخت بدل آشیانه ای
هر سو که بنگرم همه تیریست بر کمان
حیران دل رسیدۀ من در میانه ای
زاهد مرا بسبحۀ صد دانه پانه بست
خال لبت کشید بدامم ز دانه ای
مطرب بر اهواره ز من بر به بزم شاه
امشب از این چکامۀ نیرّ ترانه ای