124
شمارهٔ ۱۲۷
ایکه با لشگر مژگان دراز آمده ای
دل که تاراج تو شد بهر چه باز آمده ای
دگران ناز فروشند و لیکن گه و گاه
تو پری چهره سراپا همه ناز آمده ای
عجب است ایشه خوبان که بصید مگسی
با سپاه و سلب و چنگال باز آمده ای
جز تو کس راه ندارد به نهانخانۀ دل
پرده بردار که در پرده راز آمده ای
هیچ برسی تو که چونی و کجائی چه کنی
جان فدای تو که بس دوست گداز آمده ای
گر طبیبانه ببالین من آئی چه عجب
ناز پرداختی اکنون به نیاز آمده ای
خسروان رشک برد طالع محمود مرا
تا تو محبوب من ایرشک ایاز آمده ای
ایکه از کوچه او بگذری از پاس رقیب
با حذر باش که بر صید گراز آمده ای
کافران جمله بت روی ترا سجده برند
تو بر تخت شهنشه بنماز آمده ای
ایمغنی تو بزن رود بآهنگ عراق
زاهدا رو که تو با صوت حجاز آمده ای
کعبۀ اهل حقیقت در مسیر عرب است
ره بگردان که تو از راه مجاز آمده ای
نیرّا کام خود از خاک درش باز ستان
بر سر خوان شه بنده نواز آمده ای