بشاد کامی غم جام پر کن از خونم

که سینه تنگ شد از حکمت فلاطونم

مرا چه باک که از سرگذشت جیحونم

بیا هوای جنون باز کش بهامونم

عجب مدار که برگشته بخت وارونم

همی رطب برد از شاخهای عرجونم

که من نه رام و نه فرهادم و نه مجنونم

که هر نفس ز غم آتش زند بکانونم

نه کرکسم که کند سیر لاشۀ دونم

نه افعئی که فریبد کسی بافسونم

که چرخ در قفس تنگ کرده مسجونم

چو عود سوزان از آب چشم بیرونم

اگر دهد ببها چرخ گنج قارونم

که پر ز لؤلؤ لالاست فلک مشحونم

که از غلامی او پا بفرق گردونم

ز چارسو بسر آورده غم شبیخونم

بزیر بال کش ای طایر همایونم

فلک فلاخن و من سنگ آنفلاخونم