عهدها شد که نکردی بنگاهی شادم

ز خیال سر زلف تو مرا نیست گزیر

تو بشیر بنتر از آنی که بشیرین مانی

هر بلایت بتن آید کنم آویزۀ جان

گفتیم کام زیاد لب من تلخ مدار

نالۀ زار من از وحشت جان نیست ولیک

وعدۀ قند لبی دادی و عمریست دراز

شدم از زلف تو سر حلقۀ اصحاب جنون

بس خرابم ز تبه کاری ایام امید

نیرّ افکند و هم شور حسینی بعراق