شد چو خورشید امامت در حجاب

سوی خرگاه امامت تاختند

فاطمه دخت شهنشاه شهید

دید شاه ایستاده شمشیری بدست

شد بصد حیرت درون خیمه باز

شاه ما که کشته اش پنداشتیم

سوی ما یک بهر یاری آمده

گر بود این شاه آن جسم طریح

یا نه خود این هر دو شاه ذوالمن است

از تو ای بی نقش با چندین صور

گفت سجادش که ای بانوی راد

کامده در کسوت شه پیش ما

اینچنین باشد حدیث اهل راز

چونرقیب ناموافق تندخوست

دیده میباید که باشد شه شناس

شد چو غایب آنشه حیدر شکوه

خیمۀ کز تار زلف عنبرین

ز اطلس عرش معلی شقه اش

قبه اش کو برده از اوج سپهر

پوش زرین فلک پیرایه اش

او فکنده در بسیط نینوی

شهپر جبریل جاروب درش

فرقۀ نمرودیان بی حیا

شد زدود دودۀ آل خلیل

آتشیکه شد به یثرب شعله ور

خانۀ دین شد از آن آتش بیاد

آن یکی آتش گرفته دامنش

آن یک از هول عدو در خواب غش

شد بید از بانوان تاج ور

زینب آن شمع شبستان حرم

گفت مردی ایعجب زینحرص زفت

الله او را خود چه در آتش در است

ناگهان آن طایر پر سوخته

برکشیده تنک بیماری علیل

بوی آن قومی که با عشقش خوشند

نیست پروانه سزاوار ملام