تا مرد خر و کور کر نباشد

داند که هر آن چیز کو بجنبد

وان چیز که با حد و مر باشد

من راز فلک را به دل شنودم

چون دل شنوا شد تو را، از آن پس

بهتر ز کدوئی نباشد آن سر

در خورد تنوره و تنور باشد

چاهی است جهان ژرف و سر نهفته

در دام جهان جهان همیشه

بتواند از این دام زود رستن

در دام نیاویزد آنکه زی او

زین سفله جهان نفع خود بگیرد

وان نفع نباشد مگر که دانش

بپذیر ز من پندی، ای برادر،

نیکی و بدی را بکوش دایم

آن کس که ازو نیک و بد نیاید

با نیک به نیکی بکوش ازیرا

فرزند هنرهای خویشتن شو

وانگه که هنر یافتی، بشاید

چون داد کنی خود عمر تو باشی

وانجا که تو باشی امیر باشی

گنجور هنرهای خویش گردی

و ایمن بروی هر کجا که خواهی

نزدیک تو گیهان مختصر شد

تو بار خدای جهان خویشی

در مملکت خویشتن نظر کن

بر ملک تو گوش و دو چشم روشن

امروز بدین ملک در طلب کن

بنگر که چه باید همیت کردن

از علم سپر کن که بر حوادث

هر کو سپر علم پیش گیرد

باقی شود اندر نعیم دایم

این ره گذری بی فر و درشت است

بشنو سخنی چون شکر به خوبی

مردم شجر است و جهانش بستان

ای شهره درختی، بکوش تا بر

وان چیز که عالم به دوست باقی

زیرا که شود خوار سوی دهقان

وان کس که بود بی هنر چو هیزم

غافل نبود در سرای طاعت

هر کس که نیلفنجد او بصیرت

بپسیچ هلا زاد و، کم نباید

زیرا که بترسد ز ره مسافر

ایمن ننشیند ز بیم رفتن

بپذیر ز حجت سخن که شعرش

همچون سخن او به سوی دانا