مرد چو با خویشتن شمار کند

مار جهان را چو دید مرد به دل

مرد خرد همچو خر ز بهر شکم

سفله جهان، بی وفاست ای بخرد

سوی گل او اگر تو دست بری

خار بدان گل چننده قصد کند

یار بد تو اگر تو چند بدو

بر سر خود چون فگند خاک، تو را

دوستی خوار گشته را مطلب

دست سیاه و درشت و گنده کند

چرخ یکی آسیاست بر سر تو

هرکه در این آسیا بماند دیر

گرچه تو خفته ستی آسیای جهان

گاه یکی را ز چه به گاه برد

گاه چو دشمنت در بلا فگند

نشمرد افعال او مهندس اگر

این نه فلک می کند کز این سخنان

کار کن است این فلک به عمر همی

کار خداوند کار خود نکند

بی درو روزن یکی حصار است این

روی فلک را همی به در و گهر

در فلک را ببرد صبح، مگر

گرد معصفر نگر که وقت سحر

در درمی زر نگر که صبح همی

این فلک روزگار خواره چنین

صانع قادر هگرز بی غرضی

وانگه بر کار کن ستور همه

مرد در این تنگ راه ره نبرد

جز که ز بهر من و تو می نکند

نیست خبر گاو را ازانکه همی

این و هزاران هزار چیز فلک

شکر نعیمی که تو خوری که کند؟

شاید اگر چشم سر ز بهر شرف

روی به علم و به دین نهد ز جهان

گر تو یکی خشک بید بی هنری

ور چه تو راست مست کرد جهل، همان

علم زدریا تو را به خشک برد

علم دل تیره را فروغ دهد

جانش از آزار آن جهان برهد

پند پذیر، ای پسر، که پند تو را