هوشیاران ز خواب بیدارند

با خران گر به آب خور نشوند

هستشان آگهی که نه ز گزاف

یار مستان بی هش اند از بیم

کی پسندند هرگز این مستان

مردمان، ای برادر، از عامه

دشمن عاقلان بی گنه اند

همه دیدار و هیچ فایده نه

منبر عالمان گرفته ستند

روز بازار ساخته است ابلیس

کی شود هیچ دردمند درست

بر دروغ و زنا و می خوردن

ور ودیعت نهند مال یتیم

گر درست است قول معتزله

فخر دانا به دین بود وینها

در کشاورز دین پیغمبر

مر مرا در میان خویش همی

گر همی این به عقل و هوش کنند

زانکه خفته به دل خجل باشد

مر مرا همچو خویشتن نشگفت

که نگونسار مرد پندارد

ای پسر، هیچ دل شکسته مباش

دل بدیشان ده و چنان انگار

مرغزاری است این جهان که درو

بد دل و دزد و جمله بی حمیت

بی بر و میوه دار هست درخت

بر فرودی بسی است در مردم

مردم بی تمیز با هشیار

بنگر این خلق را گروه گروه

همچو ماهی یکی گروه از حرص

چون سپیدار سر ز بی هنری

موش و مارند لاجرم در خلق

یک گروه از کریم طبعی خویش

ور چه از مردمان به آزارند

لاجرم نسپرند راه خطا

لاجرم همچو مردم از حیوان

هوشمندان به باغ دین اندر،

اینت پر بوی و بر درختانی

به دل از مکر و ز حسد دورند

گنج علم اند و فضل اگرچه ز بیم

اهل سر خدای مردانند

گر به خروار بشنوند سخن

در طمع روز و شب میان بسته

تا میان بسته اند پیش امیر

گر میان پیش میر بگشایند

با جهودان چنین کنند به بلخ

وانکه زنار بر نمی بندند

حرمت امروز مر جهودان راست

خاصه تر این گروه کز دل پاک

من به یمگان به بیم و خوار و به جرم،

من نگیرم ز حق بیزاری

یمگیان لشکر فریشته اند

دیو با لشکر فریشتگان

زینهارم نهاد امام زمان

اهل غار پیمبرند همه