نکوهش مکن چرخ نیلوفری را

بری دان از افعال چرخ برین را

همی تا کند پیشه، عادت همی کن

هم امروز از پشت بارت بیفگن

چو تو خود کنی اختر خویش را بد

به چهره شدن چون پری کی توانی؟

بدیدی به نوروز گشته به صحرا

اگر لاله پر نور شد چون ستاره

تو با هوش و رای از نکو محضران چون

نگه کن که ماند همی نرگس نو

درخت ترنج از بر و برگ رنگین

سپیدار مانده است بی هیچ چیزی

اگر تو از آموختن سر بتابی

بسوزند چوب درختان بی بر

درخت تو گر بار دانش بگیرد

نگر نشمری، ای برادر، گزافه

که این پیشه ها ییست نیکو نهاده

دگرگونه راهی و علمی است دیگر

بلی این و آن هر دو نطق است لیکن

چو کبگ دری باز مرغ است لیکن

پیمبر بدان داد مر علم حق را

به هارون ما داد موسی قرآن را

تو را خط قید علوم است و، خاطر

تو با قید بی اسپ پیش سواران

ازین گشته ای، گر بدانی تو، بنده

اگر شاعری را تو پیشه گرفتی

تو برپائی آنجا که مطرب نشیند

صفت چند گوئی به شمشاد و لاله

به علم و به گوهر کنی مدحت آن را

به نظم اندر آری دروغی طمع را

پسنده است با زهد عمار و بوذر

من آنم که در پای خوگان نریزم

تو را ره نمایم که چنبر کرا کن

کسی را برد سجده دانا که یزدان

کسی را که بسترد آثار عدلش

امام زمانه که هرگز نرانده است

نه ریبی به جز حکمتش مردمی را

چو با عدل در صدر خواهی نشسته

بشو زی امامی که خط پدرش است

ببین گرت باید که بینی به ظاهر

نیارد نظر کرد زی نور علمش

اگر ظاهری مردمی را بجستی

ولیکن بقر نیستی سوی دانا

مرا همچو خود خر همی چون شمارد؟

نبیند که پیشش همی نظم و نثرم

بخوان هر دو دیوان من تا ببینی