نیز نگیرد جهان شکار مرا

دیدمش و دید مر مرا و بسی

چون خورم اندوه او چو می بخورد

چون نکنم بیش ازینش خوار که او

هر که زمن دردسر نخواهد و غم

هر که پیاده به کار نیستمش

چند بگشت این زمانه بر سر من

یار من و غمگسار بود و، کنون

مکر تو ای روزگار پیدا شد

نیز نخواهد گزید اگر بهشم

من نسپندم تو را به پود کنون

سر تو دیگر بد، آشکار دگر

یار من امروز علم و طاعت بس

بار نخواهم سوی کسی که کند

شاید اگر نیست بر در ملکی

چون نکنم بر کسی ستم نبود

چون نپسندم ستم ستم نکنم

ننگرم از بن به سوی حرمت کس

زمزم اگر زابها چه پاکتر است

خواندن فرقان و زهد و علم و عمل

چشم و دل و گوش هر یکی همه شب

گوش همی گوید از محال و دروغ

چشم همی گوید از حرام و حرم

دل چه کند؟ گویدم همی ز هوا

عقل همی گویدم «موکل کرد

نیست ز بهر تو با سپاه هوا

سر ز کمند خرد چگونه کشم؟

دیو همی بست بر قطار سرم

گرنه خرد بسندی مهارم ازو

غار جهان گرچه تنگ و تار شده است

هیچ مکن ای پسر ز دهر گله

هست بدو گشتم و، زبان و سخن

دهر همی گویدت که «بر سفرم

دهر چه چیز است؟ عمر سوی خرد

عمر شد، آن مایه بود و، دانش دین

راهبری بود سوی عمر ابد

این عدوی عمر بود رهبر تا

سنگ سیه بودم از قیاس و خرد

خار خلان بودم از مثال و، خرد

دل ز خرد گشت پر ز نور مرا

پیش روم عقل بود تا به جهان

بر سر من تاج دین نهاد خرد

از خطر آتش و عذاب ابد

دین چو دلم پاک دید گفت «هلا

پیش دل اندر بکن نشست گهم

کردم در جانش جای و نیست دریغ

چون نکنم جان فدای آنکه به حشر

لاجرم اکنون جهان شکار من است

گرچه همی خلق را فگار کند

جان من از روزگار برتر شد