چونکه نکو ننگری جهان چون شد؟

هیچ دگرگون نشد جهان جهان

جسم تو فرزند طبع و گردون است

تو که لطیفی به جسم دون چه شوی

چون الفی بود مردمی به مثل

چاکر نان پاره گشت فضل و ادب

زهد و عدالت سفال گشت و حجر

ای فلک زود گرد، وای بران

هر که به شمع خرد ندید رهت

از چه درآئی همی درون که چنین

فعل همه جور گشت و مکر و جفا

ملک جهان گر به دست دیوان بد

باز همایون چو جغد گشت خری

سر به فلک برکشید بیخردی

باد فرومایگی وزید، وزو

خاک خراسان چو بود جای ادب

حکمت را خانه بود بلخ و، کنون

ملک سلیمان اگر خراسان بود

خاک خراسان بخورد مر دین را

خانهٔ قارون نحس را به جهان

بندهٔ ایشان بدند ترکان، پس

بندهٔ ترکان شدند باز، مگر

چاکر قفچاق شد شریف ز دل

لاجرم ار ناقصان امیر شدند

دل به گروگان این جهان ندهم

سوی خردمند گرگ نیست امین

آدم جهل و جفا و شومی را

سوی تو ضحاک بد هنر ز طمع

تات بدیدم چنین اسیر هوا

دل به هوا چون دهی که چون تو بدو

از ره دانش بکوش و اهرون شو

جامه به صابون شده است پاک و، خرد

رسته شد از نار جهل هر که خرد

پند پدر بشنو ای پسر که چنین

جان لطیفم به علم بر فلک است