این رقیبان که بر این گنبد پیروزه درند

گر رقیبان به بصر تیز بوند از بر ما

نامشان زی تو ستاره است ولیکن سوی من

چون گریزم ز قضا، یا ز قدر، من چو همی

سوی ما زان نگرند ایشان کز جوهرشان

خرد و جان سخن گوی که از طاعت و علم

این چراگاه دل و جان سخن گوی تو است

اندر این جای گیاهان زیان کار بسی است

جسد مردمی، ای خواجه، درختی عجب است

از درخت جسدت برگ و بر خویش بچن

زاد بر گیر و سبک باش و مکن جای قرار

همگان بر خطرند آنکه مقیم اند و گر

چون مقیمان همه مشغول مقامند ولیک

راهشان یوز گرفته است و ندارند خبر

بر خریدار فسون سخره و افسوس کنند

گرچه شان کار همه ساخته از یکدگر است

دردمندند به جان جمله نبینی که همی

سخن بیهده و کار خطا زایشان زاد

با هزاران بدی و عیب یکیشان هنراست

هنر آن است که پیغمبر خیرالبشر است

گر شریعت همه را بار گران است رواست

بار باخر بنهند از خر و زینها ننهند

وعده شان روز قضا خواب و خور و سیم و زر است

حکمت آبی است کجا مرده بدو زنده شود

شجر حکمت، پیغمبر ما بود و برو

پسران علی امروز مرو را بسزا

پسران علی آنها که امامان حقند

سپس آن پسران رو، پسرا، زانکه تو را

سپری کرد توانند تو را زاتش تیز

ای پسر دین محمد به مثل چون جسدی است

چون شب دین سیه و تیره شود، فاطمیان

داد در خلق جهان جمله پدرشان گسترد

شیر دادار جهان بود پدرشان، نشگفت

من بدیشان شکرم جاهل بی حرمت را

سودمندند همه خلق جهان را چو شکر

از شکر نفع همی گیرد بیمار و درست

منگر سوی گروهی که چون مستان از خلق

چه دهی پند و چه گوئی سخن حکمت و علم

سخن خوب خردمند پذیرد نه حجر

سمرم من شده و افتاده ام از خانهٔ خویش

اگر این کوردلان را تو به مردم شمری

چون پری جمله بپرند گه صلح ولیک

سپس باقر و سجاد روم در ره دین

به جر دیو روی کز پی ایشان بروی

سپس فاطمیان رو که به فرمان خدای

جدشان رهبر دیو و پری و مردم بود

پسرت گر جگر است از تن تو، فاطمیان

شیعت فاطمیان یافته اند آب حیات

شکرند از سخن خوب سبک شیعت را

سخن خوب بیاموز که هرک از همه خلق