ز جور لشکر خرداد و مرداد

محال است این طمع هیهات هیهات

ز بهر آنکه تا در دامت آرد

کرا خورداد گیتی مرد بایدش

همی خواهی که جاویدان بمانی

تو تا این بادپیمائی شب و روز

از این پر باد خانه هم به آخر

چه گوئی کین علوی گوهر پاک

خداوند ار نیامد زو گناهی

وگر بستش به جرمی، پس پیمبر

وگر در بند مال و ملک دادش

تو را زندان جهان است و تنت بند

به چشم سر یکی بنگر سحرگاه

تو پنداری که نسرین و گل زرد

چرا گردد به گرد خاک ویران

مراد کردگار ما ازین چیست؟

گر البته نگشتی گرد این در

وگر بارت ندادند اندر این در

وگر گفتند «هرگز کس بر این در

تو بیچاره غلط کردی ره در

طمع چون کردی از گمره دلیلی؟

درین کردند از امت نیز دعوی

هم آن این را هم این آن را شب و روز

چو خر بی علم شادانند هریک

نژاد دیو ملعونند یکسر

خدا از شر و رنج راه داران

تو را گر قصد بغداد است آنک

ولیکن جز امین سر یزدان

به تنزیل ازخسر ره جوی و، تاویل

از آن داماد کایزد هدیه دادش

دل سندان ازو گر بدسگالد