مردم نبود صورت مردم حکما اند

اینها که نیند از تو سزای که و کهدان

باندوه چرایند شب و روز بمانده

این خیل چرا چویند و زخیل چراجوی

در عالم انسانی مردم چو نبات است

در دست شه اینها سپرغمند کماهی

گر تو سپر غمی شوی، این پور، به طاعت

دانا بر من کیست جز آنها که در امت

ایشان که به فرمان خدا از پدر و جد

آنها که به تایید الهی به ره دین

آنها که مرایشان را اندر شرف و فضل

آنها که به تقدیر جهان داور ما را

آنها که جهان را به چراغی که خداوند

آنها که گوااند بر این خلق و برایشان

آنها که زپاکیزه نسب شیعت خود را

آنها که گه حمله به تایید الهی

آنها که بریشان ما را همه هموار

آنها که چو محراب شریفند و مقدم

حجاج و کریمان و حکیمان جهانند

کعبهٔ شرف و علم خفیات کتاب است

زیشان به هر اقلیم یکی تند زبانی است

بر اهل ولا ابر صلاحند و بر آنهاک

کوهی است به هر کشور از ایشان که از این خلق

کوهی که برو چشمهٔ پاک آب حیات است

کوهی است به یمگان که بینند گروهیش

کوهی که درو نور الهی است جواهر

زین گوهر باقی نکند هیچ کسی قصد

آن است مرا کز دل با من به مرا نیست

در گرد دل من به مرا هرگز ره نیست

مر گوهر با قیمت و با فضل و بها را

از عدل و صواب است بقا زاده و اینها

پشه ز چه یک روز زید، پیل دوصد سال؟

عدلی است عطا ز ایزد ما را و ز دوزخ

گر عادلی از طاعت بگزار حق وقت

وانها که ندانند به طاعت حق روزی

یارب، چه شد آن خلق که بر آل پیمبر

اینها که همی دشمن اولاد رسولند

دانم که رها یابد از دوزخ ابلیس

دانم که بدین فعل که می بینم هر چند

آنها که تورااند ز فعل بد اینها

دانند که در عالم دین شهره لوائی است

آن شمس که روزیش برآری تو زمغرب

تا جای پدر باز ستانند ز دیوان

ای امت برگشته ز اولاد پیمبر

این قوم که این راه نمودند شما را

این رشوت خواران فقهااند شما را

از بهر قضا خواشتن و خوردن رشوت

رشوت بخورند آنگه رخصت بدهندت

بر من ز شما نیست سفاهت عجب ایرا

گر احمد مرسل پدر امت خویش است

ما بر اثر عترت پیغمبر خویشیم

اسلام ردائی ز رسول است و، امامان

آنان که فلان است و فلان زمرهٔ ایشان

ما را چو کند پیر چه گوئیم که رهبر

ای حجت، می گوی سخنهای به حجت

موسی زمان را تو یکی شهره عصائی