این جهان بی وفا را بر گزیدو بد گزید

هر که دنیا را به نادانی به برنائی بخورد

گشت بدبخت جهان و شد به نفرین و خزی

دیو پیش توست پیدا، زو حذر بایدت کرد

گر مکافات بدی اندر طبیعت واجب است

بس بی آراما که بستد زو بی آرامی جهان

گر همیت امروز بر گردون کشد غره مشو

آن ده و آن گوی ما را که ت پسند آید به دل

چون نخواهی که ت ز دیگر کس جگر خسته شود

ور بترسی زانکه دیگر کس بجوید عیب تو

مر مرا چون گوئی آنچه ت خوش نیاید همچنان؟

خار مدرو تا نگردد دست و انگشتت فگار

برگزین از کارها پاکیزگی و خوی نیک

نیکخو گفته است یزدان مر رسول خویش را

گر به خوی مصطفی پیوست خواهی جانت را

چون همیشه چون زنان در زینت دنیا چخی

پرت از پرهیز و طاعت کرد باید، کز حجاز

بررس از سر قران و ، علم تاویلش بدان

تا نبینی رنج و، ناموزی زدانا علم حق

صورت علمی تو را خود باید الفغدن به جهد

در جهان دین بر اسپ دل سفر بایدت کرد

گر چه یزدان آفریند مادر و پستان و شیر

گر طعام جسم نادان را همی خری به زر

لذت علمی چو از دانا به جان تو رسید

جان تو هرگز نیابد لذت از دین نبی

راحت روح از عذاب جهل در علم است ازانک

از نبید آمد پلیدی ی جهل پیدا بر خرد

از ره چشم ستوری منگر اندر بوستان

کام را از گرد بی باکی به آب دین بشوی

چون نیندیشی که حاجات روان پاک را

وین بلند و بی قرار و صعب دولاب کبود

راز ایزد این پردهٔ کبود است، ای پسر،

گر تو گوئی «چون نهان کرد ایزد از ما راز خویش؟»

راز یزدان را یکی والا و دانا خازن است

ابر آب زندگانی اوست، من زنده شدم

خازن علم قران فرزند شیر ایزد است