به کوه و دشت و دریا بر همی تازد که ناساید

یکی اسپی است این کو مر سواران را بفرساید

که نه کس را بکوبد سر نه کس را روی بشخاید

همی کاهی برین هموار و فرزندت می افزاید

ولیکن هر که زاد او یا بزاید زیر او زاید

به زر و گوهر الفاظ و معنی کس نیاراید

چو او را خاطر دانا به اندیشه فروساید

که تا ناید سخن چون زنگ زنگ از جانت نزداید

که چون شد عیب و غش از دل سخن بی غش و عیب آید

ازیرا چون نباشد خوش طعام و پاک، بگزاید

به دو عالم تو را هم خالق و هم خلق بستاید

مرا گر چون تو فرزندی نباشد بر زمین شاید

وزان خوار است زاغ ایدون که خوش و خوب نسراید

ولیکن زاغ همچون مرد جاهل ژاژ می خاید

تو گر نیکو سخن گوئی تو را ایزد ببخشاید

در این گنج بر تو بی کلید گنج نگشاید

سرم زین فخر در حکمت همی بر چرخ ازین ساید

جهان زان پس به چشم تو به پر پشه نگراید

همی آید سوی من یک به یک هر چه م همی باید؟

که شه را شعر گوید تا مگر چیزیش فرماید

همی خواهد که گل بر آفتاب روشن انداید

و گر نی چون بجوید نان و خیره ژاژ بدراید؟

که تا عالم به پای است اندر این معدن همی پاید

که افلاطون همی بر خلق عالم باد پیماید

که جان روشنم هرگز به ناحقی بیالاید

چو جان با دین یکی شد کس مر او را نیز نرباید

چنان کاب از نمد، جان را ز شبهت ها بپالاید

که کس را هیچ هشیاری ازین به راه ننماید

چو این ناخن بپیرائی همه کارت بپیراید