ایا همیشه به نوروز سوی هر شجری

توی که جز تو نپنداشت با بصارت خویش

به تو نداد کسی مال و متهم تو بوی

خبر همی ز تو جویند جملگی غربا

به نوبهار تو بخشی سلب به هر دشتی

ز بیم تیغ چو تو بگذری به آذر و دی

مگر که پیش تو سالار، کرد نتوانند

به نوبهار ز رخسار دختران درخت

چو سرد گوی شوی باغ زرد روی شود

به گرد خویش در آرد کنون ز بیم تو چرخ

به سان طیر ابابیل لشکری که همی

چو خیمه ای شود از دیبهٔ کبود فلک

کنون ببارد شاخی که داشت بار عقیق

چو صدهزاران زرینه تیر بودی مهر

رسوم دهر همین است کس ندید چنو

همی رسند ازو بی گناه و بی هنری

زخلق بیشتر اندر جهان که حیرانند

یکی به جستن نفعی همی دود به فراز

یکی همی پذیرد به خواهش اسپ و ستام

به عز و ناز به گه بر نشسته بد فعلی

بدین سبب متحیر شدند بی خردان

یکی همی نبرد ظن که هست عالم را

یکیت گوید برگی مگر به علم خدای

یکیت گوید یکی به عمر کم نشود

یکیت گوید کاین خلق بی شمار همه

یکیت گوید کافتاده اند چون مستان

کسی نبینی کو راه راست یارد جست

یکیت گوید من بر طریق بهمانم

یکیت گوید خواجه امام کاغذمال

امام مفتخر بلخ قبةالاسلام

به جوی و جر درافتاده گیر و گشته هلاک

همان که اینش ثنا خواند آنش لعنت کرد

به سوی آن این را و به سوی این آن را

خدای زین دو دعا خود کدام را شنود

اگر به قول تو جاهل، خدای کار کند

ولیکن آنکه بود خوب و راست راست بود

چرا مرا نه روا رفتن از پس حیدر

تو را که گم بده ای نیستی تو گم که منم

مرا طریق سوی اهل خانهٔ دین است

کمر بدادی و زنار بستدی به گزاف

ظفر چه جوئی بر شیعت کسی که خدای

مشهری که چو شد غایب آفتاب رسول

جگر وری و به شمشیر آتشی که نماند

نبود آهن تیغ علی که آتش بود

مرا که هوش بود کی دهم چنین هرگز

بچش، اگر چو منی یار اهل بیت و، بچن