نگه کن سحرگه به زرین حسامی

که خوش خوش برآردش ازو دست عالم

یکی گند پیر است شب زشت و زنگی

وجود از عدم همچنین گشت پیدا

مپندار بر روز شب را مقدم

که شب نیست جز نیستی ی روز چیزی

اگر چند هر پختنی خام باشد

نظامی به از بی نظامی وگرچه

بسوی تمامی رود بودنی ها

تو در راه عمری همیشه شتابان

به منزل رسی گرچه دیر است، روزی

نبینی که ت افگند چون مرغ نادان

نویدت دهد هر زمانی به فردا

که را داد تا تو همی چشم داری

منش پنجه و هشت سال آزمودم

یکی مرکبی داده بودم رمنده

همی تاخت یک چند چون دیو شرزه

مرا دید بر مرکبی تند و سرکش

«چرا» گفت ک «این را لگامی نسازی

ز هر کس بجستم فساری و قیدی

نشد نرم و ناسود تا بر نکردم

کنون هر حکیمی به اندیشه گوید

طمع بود آنکه م همی تاخت هرسو

چو زو بازگشتم ندیدم به عاجل

جهان هرچه دادت همی باز خواهد

به هر دم کشیدن همی وام خواهی

کم از دم چه باشد، چو می باز خواهد

که دیدی که زو نعره ای زد به شادی

که بودی آنکه بخرید سودی ز عالم

حذر دار تا ریش نکندت ازیرا

مرا دانی از وی که کرده است ایمن؟

که فانی جهان از فنا امن یابد

اگر صورتش را ندیدی ندیدی

وگر لشکر او ندیدی نبیند

به جودش بشست این جهان دست از من

برابر شدم بی طمع با امیری

چو من هر حلالی بدو باز دادم

سرم زیر فرمان شاهی نیارد