جهانا مرا خیره مهمان چه خوانی؟

کس از خوان تو سیر خورده نرفته است

چو سیری نیابد همی کس ز خوانت

یکی نان دهی خلق را می ولیکن

نه ام من تو را یار و درخور، جهانا

ازیرا که من مر بقا را سزاام

مرا بس نه ای تو ازیرا حقیری

ز تو سیر ناگشتن من تو را بس،

چو این پنج روزم همی بس نباشی

تو می ماند خواهی و من جست خواهم

جهانا، زبان تو من نیک دانم

چو زین پیش زان سان که بودی نماندی

به مردم شده ستی تو با قدر و قیمت

چه کانی؟ ندانم همی عادت تو

تو، ای پیر مانده به زندان پیری،

جوانیت باید همی تا دگر ره

ز رود و سرود و نبید و فسادت

گرفتار این فعل هائی تو زیرا

مخالف شده ستی تن و جان و دل را

چو بازی شکسته پر و دم بماندی

به حسرت جوانی به تو باز ناید

جوانی ز دیوی نشان است ازیرا

اگر با جوانی خرد یار باشد

جوان خردمند نزدیک دانا

دو تن دان همه خلق را، پاک پورا،

جوان گر برین مهر دارد، نکوهش

تو، ای پیر، با اسپ کرهٔ جوانان

درخت خرد پیری است، ای برادر،

بیا تا ببینم چه چیز است بارت

چرا بار ناری چو خرما سخن ها؟

جوانی یکی مرغ بودت گر او را

اگر سود کردی خرد، نیست باکی

جوانی یکی کاروان است، پورا،

نشان جوانی بشد زان مخور غم

اگر شادمان و قوی بودی از تن

ازین پیش میلت به نان بود و اکنون

نهال تنت چون کهن گشت شاید

نهالی که چون از دلت سر برآرد

نهالی که باغش دل توست و ز ایزد

تو را جان جان است دین، ای برادر

تنت را همی پاسبانی کند جان

اگر جانت را دین شبان است شاید

وگر بر ره بی شبانان روانی

زمینیت را چون زمین باز خواهد

تو اندر دم اژدهائی نگه کن

کنون کرد باید طلب رستگاری

که تو چون روانی چنین پست منشین

نمانی نه در کاروان نه به خانه

تو را در قران وعده این است از ایزد

تو را جز که حجت دگر کس نگوید