خر پیش سوار علم چون تازی؟

بی علم یکی است رازی و تازی

شاید که به هردو سر بیفرازی

جز چاکری و فسوس و طنازی

نازش چه کنی به شعر اهوازی؟

یک ره برهی ازین ره بازی

چون باز به ابر بر به پروازی

با باز زمانه چون کنی بازی

بس بگسلد این رسنت، ایا غازی

از جهل نشیب دهر از افرازی

تو از پس دیو خیره می تازی

ای مانده به قعر چاه صد بازی؟

بی دین تو نه اهل آن چنان رازی

چون با تن توست جان به انبازی

بی دین به جهان چرا همی نازی؟

یا هیچ همی به دین نپردازی

تو رانده ز دین به لشکر آزی

تو فتنه شده برین به آوازی

مشنو به گزاف از آز غمازی

ای غره شده چرا همی سازی؟

هر روز تو کار نو، چه آغازی؟

ای خواری دوست خیره چه نوازی

همواره چرا زبون بزازی

در طاعت و علم خویش نگدازی

چون خوابگه قدیم نطرازی؟

همواره تو زین بدل در این کازی