یکبارگی بدین عجبی چونی؟

گردان نه ای به حال و تو گردونی

مر پیری مرا ز چه قانونی؟

وز زیر روزگار تو بیرونی

زیرا که نیست جسم تو اکنونی

از عمر بی کناره تو قارونی

اینها و، بر نهاده به تو دونی

از ناکسیش باشد و مجنونی

تو مادر مبارک و میمونی

یکی رباط یا یکی آهونی

دیوانه وار غمگن و محزونی؟

گر دیو نیستی، ز چه مفتونی؟

بیرون فگن ز سرت سرا کونی

ای پیر ساده دل، تو دگرگونی

اکنون به رخ زریر و به قد نونی

بگذشت گل بگشت ز گلگونی

آن را به بی فساری و ملعونی

بر درد مالی و غم مغبونی؟

اکنون به سوی او نه فریغونی

امروز زهر و حنظل و طاعونی

پس تو چه مرد جنگ و شبیخونی؟

چیزی نمانی ار همه جیحونی

پس کوت آن رخان طبرخونی؟

نایدت چیز جز همه وارونی

با نان خشک قلیهٔ هارونی

جامه است مر تو را همه صابونی

گرچه ز مشک و عنبر معجونی

ایمن مباش اگر تو فریدونی

آن بی گمان کمی است نه افزونی

پس خر توی اگر تو همیدونی

نز سیم و زر و از خز طارونی

تا روز حشر نام فلاطونی

با قال و قیل و حیلت و افسونی

پس سوی خویشتن فتنه و شمعونی

جهل نهفته از تو به هامونی

گر سوی عام لولوی مکنونی

شکر کندت اگر همه هپیونی

کاکنون رهی و چاکر خاتونی

داعی شود به علم ز ماذونی

دریاست علم دین و تو ذوالنونی