ای به خطاها بصیر و جلد وملی

هیچ نیابی مرا ز پند و قران

حاصل ناید به جسم و جان تو در

چون عسلی شد زخانت زرد، چرا

از غزل و می چو تیر و گل نشود

آنکه برو گفته ای سرود و غزل

او چو فرو هشت زیر پای تو را

سنگ تو از گشت چرخ گشت چو گل

تا که چو گل بر بدیدت آن چگلی

تازه گلی به درخت ولیک فلک

بر خللی سخت، هیچ خشم مگیر

ور نه جوان شو که هیچ کل نرهد

مصحف و تسبیح را سپس چه نهی

عاجز چونی ز خیر و حق و صواب

چون به سجود و رکوع خم ندهی

مجلس می را سبکتر از کدوی

حلهٔ پیریت برفگند جهان

مستحلا، پیر مستحل نسزد

چونکه ندارد همیت باز کنون

روز شتاب و خطا گذشت، کنون

پیر پر آهستگی و حلم بود

نام نهی اهل علم و حکمت را

رافضیم سوی تو و تو سوی من

ناصبیا، نیستت مناظره جز

علم تو حیله است و بانگ بی معنی

رخصت داده است مر تو را که بخور

حبل خدائی محمد است چرا

رخصت و حیلت مهارهای تو شد

حیلت و رخصت هبل نهاد تو را

نیست امامی پس از رسول مرا

من ز رسول خدای بی بدلم

لات و عزی و منات اگر ولی اند

ناصبی، ای حجت، ار چه با جدل است

لشکر دیوند جمله اهل جدل

خلق همه فتنهٔ بر مثل اند

مغز تو داری و پوست اهل مثل

بی امل اند این خران ز دانهٔ تو

چون ز ستوری به مردمی نشوی

عامه ستور است و فانی است ستور

باد ندارد خطر به پیش جبل

میر گر از مال و ملک با ثقل است