بگذر ای باد دل افروز خراسانی

اندر این تنگی بی راحت بنشسته

برده این چرخ جفا پیشه به بیدادی

دل پراندوه تر از نار پر از دانه

داده آن صورت و آن هیکل آبادان

گشته چون برگ خزانی ز غم غربت

روی بر تافته زو خویش چو بیگانه

بی گناهی شده همواره برو دشمن

بهنه جویان و جزین هیچ بهانه نه

چه سخن گویم من با سپه دیوان؟

پیش نایند همی هیچ مگر کز دور

از چنین خصم یکی دشت نیندیشم

لیکن از عقل روا نیست که از دیوان

مرد هشیار سخن دان چه سخن گوید

که بود حجت بیهوده سوی جاهل

نکند با سفها مرد سخن ضایع

آن همی گوید امروز مرا بد دین

ای نهاده بر سر اندر کله دعوی

به که باید گرویدن زپس ازاحمد؟

تو چه دانی که بود آنکه خر لنگت

چون تو بدبخت فضولی نه چو گمراهان

سخت بی پشت بوند و ضعفا قومی

چون نکوشی که بپوشی شکم و عورت

گر کسی دیبا پوشد تو چرا نازی

بر تن خویش تو را قرطه کرباسی

فضل یاران نکند سود تو را فردا

هیچ از آن فضل ندادند تو را بهری

پیش من چون بنجنبدت زبان هرگز؟

خرداومند سخن دان به تو برخندد

گر تو را یاران زهاد وبزرگان اند

سیرت راه زنان داری لیکن تو

روز با روزه و با ناله و تسبیحی

باده پخته حلال است به نزد تو

کتب حیلت چون آب ز بر داری

بر کسی چون ز قضا سخت شود بندی

با چنین حکم مخالف که همی بینی

تا به گفتاری پربار یکی نخلی

من از استاد تو دیو و ز تو بیزارم

روی زی حضرت آل نبی آوردم

اگر او خانه و از اهل جدا ماندم

پیش داعی من امروز چو افسانه است

داغ مستنصر بالله نهاده ستم

آن خداوند که صد شکر کند قیصر

فضل دارد چو فلک بر زمی از فخرش

میرزاده است و ملک زاده به درگاهش

که بدان حضرت جدان و نیاکان شان

این چنین احسان بر خلق کرا باشد

ای به ترکیب شریف تو شده حاصل

نور از اقبال و ز سلطان تو می جوید

آنکه عاصی شد مر جد تو آدم را

گر بدو بنگری امروز یکی لحظت

گیتی امید به اقبال تو می دارد

چو بدو بنگری آنگاه به صلح آید

چو به بغداد فروآئی پیش آرد

سنگ یمگان دره زی من رهی طاعت

نعمت عالم باقی چو مرا دادی