بقائی نیستش هر چون طرازی

تو اهل روم و گشت دهر غازی

نه غازی و نه جامی و نه رازی

اگر بازی تو از اندیشه سازی

همی تازی نهانی وانفازی

سوی خواری نیازد جز نیازی

تو ای دانا، برو چندین چه تازی؟

چرا هرگز نیاز؟ از بی نیازی

مده حقت بدین چیز مجازی

تفکر کن که کاری نیست بازی

چو باز آئی همو باشد فرازی

بدو پیدا شده است از باز بازی

نبینی عز را خواری موازی؟

بجوی آن راز را گر اهل رازی

نگر تا بیهده هرسو نتازی

که زیر بند جهل و بار آزی

بدین خوبی و پهنی و درازی

تو در نامه چو آهو چون گرازی؟

نشان دادت بسی آن مرد تازی

تو بیهوده همی شطرنج بازی

بسوی آز چندین چند یازی؟

به کشت خیر در خشمی گرازی

چه گردی گرد افسان و مغازی؟

که بس خوش خواره و با کبر و نازی

که با زادی و با مال و جهازی

بدین اندوه تن را چون گدازی؟

بهشتی کس نبودی جز حجازی

تنت گشته است چون مرغ جوازی

برآئی زین چه هفتاد بازی

یکی نامهٔ سپید پهن بازی

بر این نامه مناقب یا مخازی

پدید آید که سوسن یا پیازی

سوی جنت سخن دان را جوازی

به دانش حلهٔ دین را طرازی

به از تو کرد نتواند نهازی

چنین دانم که بس خوش می نوازی