جهان را نیست جز مردم شکاری

یکی مر گاو بر پروار را کس

کسی کو زاد و خورد و مرد چون خر

چه دزدی زی خردمندان چه موشی

خلنده تر ز جاهل بر نروید

زجاهل بید به زیراک اگر بید

حذر دار از درخت جاهل ایراک

چه باید هر که او سر گین بشولد

چو خلق این است و حال این، تو نیابی

به از تنهائیت یاری نباید

خرد را اختیار این است و زی من

پیاده به بسی از بسته برخر

مرا یاری است چون تنها نشینم

همی گوید که «هر کو نشنود خود

یکی پشتستش و صد روی هستش

به پشتش بر زنم دستی چو دانم

سخن گوئی بی آوازی ولیکن

نبینی نشنوی تو قول او را

به هر وقت از سخن های حکیمان

نگوید تا به رویش ننگرم من

به تاریکی سخن هرگز نگوید

به صحبت با چنین یاری به یمگان

به زندان سلیمانم ز دیوان

سلیمان وار دیوانم براندند

به دریا باری افتاد او بدان وقت

بجز پرهیز و دانش بر تن من

مرا تا بر سر از دین آمد افسر

زمن تیمار نامدشان ازیرا

گرفته ستند اکنون از من آزار

ز بهر آل پیغمبر بخوردم

تبار و ال من شد خوار زی من

به فر آل پیغمبر ببارید

به هر فضلی پیاده و کند بودم

به فر آل پیغمبر شود مرد

به فر علم آلش روزه دار است

به جان بی قرار اندر، بدیشان

ستمگاری به جز کز علم ایشان

به فر آل پیغمبر شفا یافت

به حلهٔ دین حق در پود تنزیل

نبیند جز به ایشان چشم دانا

نهان آشکارا کس ندیده است

نگارنده نهانی آشکار است

بدین دار اندرون بایدت دیدن

لطیف است آن و خوش، مشمر خبیثش

ازیراک از قیاس، آن شادمانی است

چو شورستان نباشد بوستانی

گر آگاهی که اندر ره گذاری

چو دیوانه به طمع بار خرما

شکار خویش کردت چرخ و نامد

بسی خفتی، کنون بر کن سر از خواب

که روزی زین شمرده روزگارت

بخوان اشعار حجت را که ندهد