ای غره شده به پادشائی

آن کس که به بند بسته باشد

تو سوی خرد ز بندگانی

گر بنده نه ای چرا نه از تنت

زین بند گران که این تن توست

پس شاه چگونه ای تو با بند

گر شاه توی ببخش و مستان

زیرا که ز خلق خواستن چیز

یا باز شه است یا تو بازی

وان را که به مال و جان کنی قصد

گیتی، پسرا، دو در سرائی است

بیرونت برند از در مرگ

پیوسته شدی به خاک تا زو

گر رای بقا کنی در این جای

وین چرخ که ش ایچ خود بقا نیست

گر می به خرد درست مانده است

هر کو به خرد بقا نیابد

گر تو بخرد بدی نگشتی

ای گاو! چرای شیر مرگی

تو جز که ز بهر این قوی شیر

از کاهش و نیستی بیندیش

دندان جهان همیت خاید

آنجا که شوی همی بپایدت

بر طرف دو ره چو مرد گمره

خوردی و زدی و تاخت یک چند

یک چند چو گاو مانده از کار

ای بوده بسی چو اسپ نو زین،

جاهل نرسد به پارسائی

آن بس نبود که روی و زانو

گر سوی تو پارسائی است این

زیرا که نخست علم باید

هرگز نبرد کسی به بازار

پر خاک و خسی تو ای نگونسار

هرچند به شخص همچو دانا

چون یک سخن خطا بگوئی

ای گشته کهن به کار دیوی

اکنون مردم شوی گر از دل

شوراب ز قعر تیره دریا

آئینه عزیز شد سوی ما

با علم گر آشنا شوی تو

با جهل مجوی زهد ازیرا

ای جاهل چون شوی به مسجد؟

گر جهد کنی، به علم از این چاه

در خورد ثنا شوی به دانش

خورشید شوی قوی به دانش

یک روز چنان شوی به کوشش

دانش ثمر درخت دین است

تا میوهٔ جانفزای یابی

چیزی عجبی نشانت دادم

زان میوه شوی قوی و باقی

هرچند که بی بها گلیمی

از حجت گیر پند و حکمت

با نو سخنان او کهن گشت