ای غریب آب غریبی ز تو بربود شباب

گرد غربت نشود شسته ز دیدار غریب

هر درختی که ز جایش به دگر جای برند

گرچه در شهر کسان گلشن و کاشانه کنی

مرد را بوی بهشت آید از خانهٔ خویش

آب چاهیت بسی خوشتر در خانهٔ خویش

این جهان، ای پسر، اکنون به مثل خانهٔ توست

به غریبیت همی خواند از این خانه خدای

آن مقدر که برانده است چنین بر سرما

وعده کرده است بدان شهر غریبیت بسی

آن شرابی که زکافور مزاج است درو

وز زنانی که کسی دست بر ایشان ننهاد

تو همی گوئی کاین وعده درست است ولیک

وعده را طاعت باید چو مقری تو به وعد

زان شراب اینکه تو داری چو خلابی است پلید

زان همه وعدهٔ نیکو به چه خرسند شدی،

زانک ازین خانه نیابی تو همی بوی بهشت

تا به خاک اندر نامیخت چنین بوی بهشت

چون ندانی که چه چیز است همی بوی بهشت

تو بدین تیره از آن صاف بدان خرسندی

چون نیابد به گه گرسنگی کبک و تذرو

جز که بر آروزی نالهٔ زیر و بم چنگ

پر شود معدهٔ تو، چون نبود میده، ز کشک

ای خردمند چه تازی سپس سفله جهان

گر عذاب آن بود ای خواجه کزو رنجه شوی

سربسر رنج و عذاب است جهان گر بهشی

طلب رنج سوی مرد خردمند خطاست

تو چو خرگوش چه مشغول شده ستی به گیا

پند کی گیرد فرزند تو، ای خواجه، ز تو

چون سزاوار عتابی به تن خویش تو خود

چون نخواهی تو ز من پند مرا پند مده

در خور قول نکو باید کردنت عمل

قول چون روی برد زیر نقاب، ای بخرد

سیم و سیماب به دیدار تو از دور یکی است

قول را نیست ثوابی چو عمل نیست برو

عملت کو؟ به عمل فخر کن ایرا که خدای

گرچه صعب است عمل، از قبل بوی بهشت

چون نباشدت عمل راه نیابی سوی علم

جز به علمی نرهد مردم از این بند عظیم

چون ندانی ره تاویل به علمش نرسی

نه سوی راه سداب است ره لالهٔ لعل

علم را جز که عمل بند ندیده است حکیم

قول چون یار عمل گشت مباش ایچ به غم

کس به دانش نرسد جز که ز نادانی ازانک

پارهٔ خون بود اول که شود نافهٔ مشک

همچو لولو کند، ای پور، تو را علم و عمل