این جهان خواب است، خواب، ای پور باب

روشنی ی چشم مرا خوش خوش ببرد

تاب و نور از روی من می برد ماه

پیچ و تابش نور و تاب از من ببرد

آفتابم شد به مغرب چون بسی

جز شکار مردم، ای هشیار پور،

این عقاب از کوه چون سر برزند

گرد رنج و غم چو بر مردم رسد

چون مرا پیری ز روز و شب رسید

هرچه ناز و خوب کردش گشت چرخ

دل بدین آشفته خواب اندر مبند

زین سراب تشنه کش پرهیز کن

روی تازه ت زی سراب او منه

گرش بنکوهی ندارد باک و شرم

گرچه بی خیر است گیتی، مرد را

گرچه خاک و آب سبز و تازه نیست

گرچه در گیتی نیابی هیچ فضل

این جهان الفنج گاه علم توست

کشت ورزت کرد باید بر زمین

مردمان چون کودکان بی هش اند

شغل کودک در دبیرستانش نیست

چون نپرسی ز اوستاد خویش تو؟

زین هزاران شمع کان آید پدید

روی خاک و موی گردان چرخ را

نیک بنگر کاندر این خیمهٔ کبود

گر ز بهر مردم است این، پس چرا

ور همی آباد خواهد خاک را

جز براسپ علم و بغل جست و جوی

این همی گوید «بباید جست ازین

وان همی گوید «چنین بیهوده ها

کار دنیا را همان داند که کرد،

رطل پر کن وصف عشق دعد گوی

ای پسر، مشغول این دنیاست خلق

گر نه گرگی بر ره گرگان مرو

دیو جهلت را به پند من ببند

بر فلک باید شدن از راه پند