ای آنکه جز طرب نه همی بینمت طلب

بر لذت بهیمی چون فتنه گشته ای

چون ننگری که چه می نویسد بر این زمین

بنویسد آنچه خواهد و خود باز بسترد

اندیشه کن یکی ز قلمهای ایزدی

خطی پدرت و دیگر مادرت و تو سوم

خطیت اسپ و دیگر گاوست و خر سوم

چون نشنوی که دهر چه گوید همی تورا

گویدت نرم نرم همی ک «این چه جای توست»

کورند و کر هر آنکه نبینند و نشنوند

ای امتی که ملعون دجال کر کرد

دجال چیست؟ عالم و ، شب چشم کور اوست

چون زو حذرت باید کردن همی نخست

ایزد یکی درخت برآورد بس شریف

خارش همه شجاعت و شاخش همه سخا

آتش دراو زدید و مر او را بسوختید

تبت یدا امامک روزی هزار بار

عهد غدیر خم زن بولهب نداشت

و امروز نیستید پشیمان زفعل بد

چون بشنوی که مکه گرفته است فاطمی

ارجو که سخت زود به فوجی سپیدپوش

وان آفتاب آل پیمبر کند به تیغ

وز خون خلق خاک زمین حله گون کند

آنگه که روز خویش ببیند لقب فروش

واندر گلوش تلخ چو حنظل شود عسل

دعوی همی کند که نبی را خلیفتم

زیرا که دین سرای رسول است و ملک اوست

بر دین و خلق مهتر گشتندی این گروه

نسبت بدان سبب بگرفتند این گروه

زان روز باز دیو بدیشان علم زده است

زیشان جز از محال و خرافات کی شنود

گر رود زن رواست امام و نبیدخوار

ای حجت خراسان از ننگ این گروه

وز مغرب آفتاب چون برزد مترس اگر