مر تو را خوانده و خود روی نهاده به نشیب

گر مقری به خدای و به رسول و به کتیب

تا نیایدش از این دیو فریبنده نهیب

رهگذارت به حساب است نگه دار حسیب

جهد آن کن که مگر پاک کنی دامن و جیب

مرد را نیست جز از علم و خرد زیور و زیب

تا تو مر علم و خرد را نکنی زین و رکیب؟

گر همی خنده و افسوس نخواهی مفریب

کودکی کو نکشد مالش استاد و ادیب

جاهل از پند حکیمان رمد و کره ز شیب

پند را باز ندانی ز لباسات و فریب

نه سپیدار تو را بار بهی آرد و سیب

چوب بر مغز مخر، جامهٔ پر کیس و وریب

درو باش از سخن بیهده ش، آسیب، آسیب!

ور کسی بر سخن دیو بشیبد تو مشیب