ای شب تازان چو ز هجران طناب

مکر تو صعب است که مردم ز تو

هرگز ناراست جز از بهر تو

تو چو یکی زنگی ناخوب و پیر

زادن ایشان ز تو، ای گنده پیر،

تا تو نیائی ننمایند هیچ

روی زمین را تو نقابی ولیک

چند گریزی ز حواصل در این

در تو همی پیری ناید پدید

آب نه ای، چونکه بشوید همی

چند به سوزن بشکستی تبر!

چند چو رعد از تو بنالید دعد

چند که از بیم تو بگریختند

شاه حبش چون تو بود گر کند

چند گذشته ستی بر جاهلان

حرمت تو سخت بزرگ است ازانک

ای که ندانی تو همی قدر شب

قدر شب اندر شب قدر است و بس

همچو شب دنیا دین را شب است

خلق نبینی همه خفته ز علم

اینکه تو بینی نه همه مردمند

کرده ز بهر ستم و جور و جنگ

خانهٔ خمار چو قصر مشید

مطرب قارون شده بر راه تو

حاکم در خلوت خوبان به روز

خون حسین آن بچشد در صبوح

غره مشو گر چه به آواز نرم

چون بخورد ساتگنی هفت هشت

این شب دین است، نباشد شگفت

گاه سحر بود، کنون سخت زود

تازه شود صورت دین را، جبین

زیر رکاب و علم فاطمی

خاک خراسان شود از خون دل

بر سر جهال به امر خدای

کر شود باطل از آواز حق

چونکه نخواهی سپس شست سال

صید زمانه شدی و دام توست

چند در این بادیهٔ خشک و زشت

دنیا خود جست و نجستی تو دین

گر نبود پرسش رستی، ولیک

گرت خوش آید سخن من کنون

شهر علوم آنکه در او علی است

هر چه جز از شهر، بیابان شمر

روی به شهر آر که این است روی

هر که نتابد ز علی روی خویش

جان و تن حجت تو مر تورا

از شرف مدح تو در کام من