جهان دامگاهی است بس پر چنه

بباید گرستن بر آن مرغ زار

سیه کرد بر من جهان جهان

نیابم همی جای خواب و قرار

هزاران سپاه است با او همه

به یمگان به زندان ازینم چنین

تو، ای عاقل، ار دینت باید همی

از این دام بی رنج بیرون شوی

به دون قوت بس کن ز دنیای دون

از ابر جهان گر نباردت سیل

بباید همی رفت بپسیچ کار