مکر جهان را پدید نیست کرانه

دانه به دام اندرون مخور که شوی خوار

طاعت پیش آرو علم جوی ازیراک

با تو روان است روزگار حذر کن

سبزه جوانی است مر تو را چه شتابی

نیک نگه کن که در حصار جوانیت

دست رست نیست جز به خواب و خور ایراک

پیری اگر تو درون شوی ز در شهر

عالم دجال توست و تو به دروغش

قصهٔ دجال پر فریب شنودی

گر به سخنهاش خلق فتنه شود پاک

گوش تو زی بانگ اوست و خواندن او را

بس به گرانی روی گهی سوی مسجد

دیو بخندد ز تو چو تو بنشینی

از پس دیوی دوان چو کودک لیکن

مؤمنی و می خوری، به جز تو ندیدم

قول و عمل چیست جز ترازوی دینی

راه نمایدت سوی روضهٔ رضوان

دام جهان است برتو و خبرت نیست

پیش تو آن راست قدر کو شنواندت

راه خران است خواب و خوردن و رفتن

از خور زی خواب شو زخواب سوی خور

گنبد گردنده خانه ای است سپنجی

آمدنی اندر این سرای کسانند

مرگ ستانه است در سرای سپنجی

دختر و مادرت از این ستانه برون شد

تنگ فراز آمده است حالت رفتنت

در ره غمری به یک مراغه چه جوئی

اسپ جهان چون همی بخواهدت افگند

گفتهٔ حجت به جمله گوهر علم است