به فرش و اسپ و استام و خزینه

به خوی نیک و دانش فخر باید

شکر چه نهی به خوان بر چون نداری

چو نیکو گشته باشد، خوت، بر خوانت

اگر نبود دگر چیزی، نباشد

چو ننوازی و ندهی گشت پیدا

ز خمی دانگ سنگی چاشنی بس

زمانه گند پیری سال خورده است

چو تو سیصد هزاران آزموده است

نباشد جز قرین رنج واندوه

بسی حنجر بریده است او به دنبه

به فردا چه امیدستت ؟که فردا

نگه کن تا کجا بودی واینجا

چه آویزی درین؟ چون می ندانی

یکی دریای ژرف است این، که هرگز

ز بهر این زن بدخوی بی مهر

که از دستش نخواهد رست یک تن

ز دانش نردبانی ساز و برشو

وز این بدخو ببر از پیش آنک او