که با من روز و شب بسته است دامن

مرا از دوستی گشته است دشمن

از این دشمن بجستن نیست رستن

نخواهد جز زمین و شهر و مسکن

به خان و مانت چون دشمن نشستن

کسی دشمن کجا دیده است از این فن؟

مرا ز انده کهن زین گشت نو تن

چو بیرون زو دگر کس نیست با من

چنین هرگز ندیده ستم فلاخن

به زیر دسته سرمهٔ کرده هاون

ز مرد علم خود علم است روغن

که بی روغن چراغت نیست روشن

بخیره ترب در هاون میفگن

نگیرد قدر باز اندر نشیمن

که برداریش از آن پیشینه معدن

اگر از سنگ بیرون ناید آهن؟

مروق می چو بیرون آید از دن

جز آن کان اندر آن شهر است و برزن؟

همان بینی که در تابد ز روزن

سر از روزن برون بایدت کردن

به آمختن ز دل برکن نهنبن

به مشک سوده در باید دمیدن

به دستهٔ سیر در خوش نیست سوسن

بباید رفت بام و بوم گلشن

چو در ریزی به خم گوز ارزن

نخست از جای سوسن سیر برکن

چرا باشی چو بوقلمون ملون؟

گلیم خر به زر رشته میاژن

ز جهل آزاد باید کرد گردن

تو را دن به، به گرد دن همی دن

به طمع گوز خم را خیره مشکن

نباید بید و سنجد را فگندن

هوس را خیره حکمت چون بری ظن؟

ز یک من تا هزاران بار صد من

تو با نادان مکن همواره هیجن

به باد بی خرد بر باد خرمن

به نزد عامه، هندوی برهمن

پر از بانگ است و انبوه است شیون

برهمن، گرچه چون روزه است لکهن

جز از حکمت نپوشد خود و جوشن

هم اینجاست در بهشت عدن دیدن

بدان کامد سوی تو فضل ذوالمن

نه مشک است و نه کافور و نه چندن

برون رفت اشترت از چشم سوزن

همی بیرون شد از تاریک گلخن

گلیم خر به وعدهٔ خز ادکن

ببایدت، ای برادر، می گذشتن

که مانده ستی به چاه اندر چو بیژن

ز مردان مرد باید وز زنان زن

به فکرت دامن دل در کمر زن