بنگر بدین رباط و بدین صعب کاروان

من مر تو را نمودم اگرچه ندیده بود

از رفتن رباط نه نیز از شتاب خود

خفته و نشسته جمله روانند با شتاب

در راه عمر خفته نیاساید، ای پسر،

جای درنگ نیست مرنجان در این رباط

هرک آمده است زود برفته است بی درنگ

بررس کز این محل بچه خواری برون شدند

مفگن چو گوسفند تن خویش را به جر

ای از غمان نوان شده امروز، بی گمان

بدخو زمانه با تو به پهلو رود همی

حرمت مدار چشم ز بد خو جهان ازانک

بازی است عمر ما به جهان اندر، ای پسر،

بفریفت مر مرا به جوانی جهان پیر

بسیار مردمان که جهان کرد بی نوا

عمر مرا بخورد شب و روز و سال و ماه

ای ناتوان شده به تن و برگزیده زهد،

از دنبه تا نماند نومید و بی نصیب

تا نیکوان هوای تو جستند با نشاط

آن موی قیر گونت چو روز سپید گشت

قیرت چو شیر کرد جهان، جادوی است این

پیری عوانی است، نگه کن، که آمده است

اندر پدر همی نگر و دل شده مباش

گر نیستت خبر که چه خواهد همی نمود

اینک پدرت نامهٔ چرخ است سوی تو

این پندها که من شنوانیدمت همه