ای شده مفتون به قول های فلاطون،

پاره که کرد و به زعفران که فرو زد

گر نه هوا خشمناک و تافته گشته است

گرم شود شخص هر که تافته گردد

هرچه برآمد زخاک تیره به نوروز

سیب و بهی را درخت و بارش بنگر

گوئی کز زیر خاک تیره برآمد

بر سر قارون به باغ گوهر و زرست

هرچه که دارد همی به خلق ببخشد

خانهٔ دهقان چو گنج خانه بیاگند

رنگ و مژه و بوی و شکل هست در این خاک

خاک به سیب اندرون به عنبر و شکر

نیست در این هر چهارطبع ازین هیچ

معدن این چیزها که نیست در این جای

وین همه بی شک لطایفند که این خاک

خاک سیه را به شاخ سیب و بهی بر

گوئی کاین فعل در چهار طبایع

ویشان را نیز همچو سیب و بهی را

زرد چو زهره است عارض بهی و سیب

چون نشناسی که از نخست به ابداع

فاعل آن زرد و سرخ کیست، چه گوئی؟

اول اکنون نهان شد آن و ازان گشت

گشت طبایع پدید ازان و ازان شد

در به نبات اندرون فریشتگانند

دانه مراین را به خوشه ها در خانه است

پیشه ورانند پاک و هست در ایشان

هر یک بر پیشه ای نشسته مقیم است

سیب گر اندر درخت و دانهٔ سیب است

اینت هپیون گرست و آنت شکرگر

مایهٔ هر دوست آب و خاک ولیکن

گرچه ز پشم اند هر دو، هرگز بوده است

سنگ ترازو به سیم کس نستاند

یوشع بن نون اگرچه نیز وصی بود

کارکنان اند تخمها همه لیکن

سیرت و کار فریشته همی دیدی

کارکنان خدای را چو ببینی

گر به دلت رغبت علوم الهی است

دل ز بدی ها به دین بشوی ازیرا

مر طلب دین حق را به حقیقت

روی چو سوی خدای و دین حق آری

ای شده غافل زعلم و حجت و برهان،

کشته شدت شمع دین کنون به جهالت

حجت و برهان مجوی جز که ز حجت

نیست قوی زی تو قول و حجت حجت