اندیشه ندیم دل بسستم

کش طمع طراز بود شستم

چون دید که من ازو بجستم

می جست چو من همیش جستم

بر پای بماند و من نشستم

و اکنونش به زیر پای خستم

چون شسته شد از هواش دستم

هرچند زمکر او بجستم

تا کور بدم چو دیو ز ستم

تا بود چو کاهشان سپستم

چون دید که من چنو نه مستم

بستم به سزا و سخت بستم

منگر به حدیث نرم و پستم

آویخته حلقشان به شستم

من جز که خدای را پرستم

با شکر بت پرست پستم

از ششصدشان به فضل شستم

از قامت او بسی بدستم

چون مویه گران همی گرستم

کز نسل قبادیان گسستم

در سنگ بر غم تو برستم

در حلق امام تو شکستم

ای دیو، بهر کجا که هستم

هرچند نخواستی تو خستم

از قوت حجت درستم

به اطراف جهان همی فرستم

در دین نه ضعیف و خوار و سستم