من دگرم یا دگر شده است جهانم

تاش همی جستم او به طبع همی جست

پس نه همانم من و جهان نه همان است

عالم کان بود و منش زر و کنون من

ای عجبی خلق را چه بود که ایدون

آب کسی ریخته نشد زپی من

هیچ جوان را به قهر پیر نکردم

خطبه نجستم به کاشغر نه به بغداد

گر طمعی نیستم به خون و به مردار

گرت نخوانم مدیح، تو که امیری

گر تو بخوانی مرا، امیر ندانمت

نامهٔ آزادی آمده است سوی من

بند ز من برگرفته آمد، ازین است

تا به من این منت از خدای نپیوست

رنج و عنای جهان کشیدم و اکنون

تو که ندانیش هم برو سپس او

سفله نگردد مطیع تاش نرانی

سفله جهان را به سفلگان بسپردم

ای طلبیده جهان مرا مطلب هیچ

تو به شتاب از پس زمانه دوانی

نه چو من از غم به دم تو باد خزانی

وانکه دهان تو خوش بدو شود و تر

روز ندامت ز بد بس است ندیمم

ای همه ساله دنان بگرد دنان در

من که زخون حسین پرغم و دردم

از تو بدین کارها بماندم شاید

من ز تو دورم چو هرچه کرد ز افعال

نفس لطیفم رها شده است اگر چند

سوی حکیمان فریشته است روانم

هیکل من دان علم فریشتگان را

ملک سلیمان اگر ببرد یکی دیو

بر رمهٔ علم خوار در شب دنیی

هیچ شبان بی عصا و کاسه نباشد

نان شریعت خوری چو پیش من آئی

ای بسوی خویش کرده صورت من زشت

آینه ام من، اگر تو زشتی زشتم

علم بیاموز تام عالم یابی

در سخنم تخم مردمی بسرشته است

زیر درخت من آی اگرت مراد است

کشت خرد را به باغ دین حق اندر

ور بنشیند برو غبار شیاطین

دیو هگرز آب روی من نبرد زانک

تیر مرا جز سخن نباشد پیکان

گر عدوی من به مشرق است ز مغرب