ای بار خدای و کردگارم

زیرا که به روزگار پیری

جز گفتن شعر زهد و طاعت

توفیق دهم برانکه در دل

راز دل هرکسی تو دانی

دانی که چگونه من به یمگان

میخواره عزیز و شاد و، من زانک

از بیم سپاه بوحنیفه

زیرا که به دوستی ی رسولت

در دوستی رسول و آلش

تو داد دهی به روز محشر

با این رمهٔ ستور گمره

هرچند به خوب و خوش سخن ها

زی عامه چو خار خوارم ایراک

زین یک رمه گرگ و خرس گمره

ای یار نبید و رود و ساغر

زیرا که مر این سهٔار بد را

مستی تو و مست مست خواهد

رو تو به قطار خویش ایراک

من، گر تو سواری ای جهان جوی،

من گر چه تو شاه و پیشگاهی

من گر تو به بلخ شهریاری

گر من به سلام زی تو آیم

من بار نخواهم از تو زیراک

از بهر خور، ای رفیق، چون خر

گه نرمم و گه درشت، چون تیغ،

با جاهل و بی خرد درشتم

تا تو بمنش مرا نخواهی

آنگه که مرا شکر شماری

گر موم شوی تو روغنم من

با غدر ندارم آشنائی

کینه نکشم چو عذر خواهی

پاک است ز فحش ها زبانم

ناید شر و مکر درشمارم

لافی نزدم بدن فضایل

بل من به نمایش ره خویش

زیرا که جهان چو این و آن را

من خفته به جهل و او همی برد

گه وعده به باغ مهرگان داد

رویم به گل و به مشک بنگاشت

امروز همی ضعیف بینی

آن روز گرم بدیدیی تو

وین چرخ همی کشید خوش خوش

آن روز قوی و شاد بودم

بر روی چو زر شده عقیقم

زان می که بدان زمانه خوردم

چون سیرت چرخ را بدیدم

بیدار شدم زخواب، لابل

بزدودم زود زنگ غفلت

بستردم گرد بی فساری

برکندم جهل و گمرهی را

تا رسته شدم ز دهر، با او

مختار امام عصر گشتم

اکنون چو ز مشکلی بپرسی

گوشم شنوا شده است ازیرا

چشمم بینا شده است ازیرا

زین پس نکند شکار هرگز

آنگه به تبار بود، پورا،

وامروز به من کند همی فخر

آنگه به مثل سفال بودم

برخیز و بیازمای ار ایدونک

وین شعر ز پیش آزمایش