از بهر چه این کبود طارم

زیرا که درو خزان به زر آب

گشت آب پر از تم و کدر صاف

ور گشت شمیده گلبن زرد

ور بلبل را شکسته شد زیر

چون باد خزان بتاخت بر باغ

وز درد چو گشت زرد و پر گرد

پوشیده لباس خز ادکن

آن نار نگر چو حلق سهراب

بربود خزان ز باغ رونق

وز جهل و جنون خویش بنهاد

این بود همیشه رسم گیتی

گه خرم زید و، عمرو غمگین

چونانکه از این چهار خواهر

دو نرم و بلند و بی قرارند

وز خلق یکی به سان میش است

این در خور عذر و خواندن حمد

وز قول یکی چو نیش تیز است

این ناخوش و خوار همچو خون است

بسیار مگوی هرچه یابی

ناگفته سخن خیوی مرد است

بگسل طمع از وفای جاهل

زیرا که اگر چو ابر بر شد

مردم مشمار بی وفا را

زیرا که زشاخ رست خرما

خواراست ز فعل زشت خودخار

کس همچو مسیح نیست هر چند

واندر شرف رسول کی بود

از غدر حذر کن و میازار

کردار مدار خار و سوزن

وز عقل ببین به فعل پیداش

زیرا که جهان از آزمایش

از جنبش بی قرار یک حال

وین تاختن شب از پس روز

آواز همی دهد خرد را

رازی است که می بگفت خواهد

کان راز کند رمیده آخر

وان راز کند زمین اعدا

وان راز برد به جان شیطان

ای فرد و محیط هر دو عالم

بر قهر عدوی خود برون آر