دل ز افتعال اهل زمانه ملا شدم

تا همچو زید و عمرو مرا کور بود دل

گاهی ز درد عشق پس خوب چهرگان

نه باک داشتم که همی عمر شد به باد

وقت خزان به بار رزان شد دلم خراب

وین آسیا دوان و درو من نشسته پست

پنداشتم که دهر چراگاه من شده است

گر جور کرد، باز دگر باره سوی او

یک چندگاه داشت مرا زیر بند خویش

وز رنج روزگار چو جانم ستوه گشت

گفتم مگر که داد بیابم ز دیو دهر

صد بندگی شاه ببایست کردنم

جز درد و رنج چیز نیامد به حاصلم

وز مال شاه و میر چو نومید شد دلم

گفتم که راه دین بنمایند مر مرا

گفتند «شاد باش که رستی زجور دهر

گفتم چو نامشان علما بود و حال خوب

تا چون به قال و قیل و مقالات مختلف

گفتم، چو رشوه بود و ریا مال و زهدشان،

از شاه زی فقیه چنان بود رفتنم

مکر است بی شمار و دها مر زمانه را

چون غدر کرد حیله نماندم جز انک ازو

فریاد یافتم ز جفا و دهای دیو

دانی که چون شدم چو ز دیوان گریختم ؟

بر جان من چو نور امام الزمان بتافت

«نام بزرگ» امام زمان است، از این قبل

دنیا به قهر حاجت من می روا کند

فرعون روزگار زمن کینه جوی گشت

اعدای اولیای خدایم عدو شدند

ای امتی ز جهل عدوی رسول خویش

گر گفتم از رسول علی خلق را وصی است

ور گفتم اهل مدح و ثنا آل مصطفاست

عیبم همی کنند بدانچه م بدوست فخر

از بهر دین زخانه براندند مر مرا

معروف و ناپدید سها بود بر فلک

شکر آن خدای را که به یمگان زفضل او

تا میر مؤمنان جهان مرحبام گفت

نه پیش جز خدای جهان ایستاده ام

احرار روزگار رضاجوی من شدند

احمد لوای خویش علی را سپرده بود