چرا خورد باید به بیهوده غم؟

روا نیست بر تو نه مدح و نه ذم

به فرمان ایزد پرستد صنم

به دست تو او کرد بر من ستم

نشد حکم کرده نه بیش و نه کم؟

بر این راه پس چون گزاری قدم؟

پر از باد و دم است و پر پیچ و خم

ز هر هایهائی چو اشتر مرم

به خاکستر اندر بخیره مدم

که گفتار بی علم باد است و دم

نیامد بهم تا ندادیش نم

چو در نار نور و چو در مشک شم

که از نیک شاد است و از بد دژم

به جان برمکن جز به نیکی رقم

که در دست توست ای برادر قلم

چراغی شو اندر سنان علم

چنان چون شنودی بر این خفته رم

فرومایه دیوان ز پر مایه جم

برون آرد از دردمندان سقم

چو از من نخواهی که یابی الم؟

تو را پیشکاران بوند و خدم

نه بگزار دست و نه بگشای دم

بدین دو تواند شدن محتشم

خدای این جهان را پدید از عدم

خدای است و ما بندگان، لاجرم

بود داد تریاک و بیداد سم

ازیرا حریصی چنین بر ستم

که نازش به علم است و فضل و کرم

رهی بود کاووس را روستم

به دین شد سوی مردمان محترم

بدو مفتخر شد عرب بر عجم

فریدونش خال است و جمشید عم

که دین شهریار است و دانش حشم

اگر در دهانش نهی رود زم

ازیرا که بنده است دین را درم

سوی معدن دین و دانش بچم

امام الانام است و فخر الامم

کسی علم و ملک سلیمان بهم

که بیرون شد از دین بدو تار و تم

به تیغ از سر سرکشان آشتم

به حکمت میان خلایق حکم

نه جز در عطاهاش کان نعم

نه جز ملک او مر حرم را حرم

سر تیغ او مستقر نقم

چو خورشید و عالم سراسر ظلم

ز گوشم به علمش برون شد صمم

چو خوردم ز دریای او یک فخم

بهشت برین است و باغ ارم

از آن پس که کور است و گنگ و اصم؟

که هست او سوی متهم متهم