وام است بر تو گر خبرت هست، وام، وام

بایدت باز داد به ناکام یا به کام

با این دو وام دار تو را کی رود کلام؟

کز وام کرد مرد درو فرش و اوستام

بی شام خفته به که چو از وام خورده شام

چون رفتن غریب سوی خانه گام گام

ره پر ز جر و جوی و هوا سرد و، تار بام

زین جر و جوی کوفتن و راه بی نظام

کان را هگرز دید نخواهی همی خرام؟

ما را و، گشت پاک خرامت همه حرام؟

فردا برو به چنگ و جفا بر کشی حسام؟

کردارهای ناخوش و گفتارهای خام

زیرا که من زبان تو دانم همه تمام

تا حشر با شما نه علیک است و نه سلام

فضل مرا به جمله مقرند خاص و عام

چون یافتن ز دست فرومایگان طعام

به چون ز بهر آب زنی با خران لطام

گر مر تو راست مملکت از چاچ تا به شام

چون دامن قبات نیفشانی از لئام

پوشیده نرم نرم چو مر کام را ز کام

جز رنجگی چه دید هگرز از ز کام کام؟

خنجر خمیده گشت چو خمیده شد نیام

پرهیز کن ز ناکس و با او مکش زمام

منشین بر اسپ غدر و طمع را مده لگام

ز اول مگر که ذل و سرانجام وای مام

زیرا که کارهای تو دام است، دام، دام

مر نوح را ز سام و نه مر سام را ز حام

از تو هگرز جست نخواهم نشان و نام

زین چاه زشت و ژرف بدین بی قرار بام

یک پایه از صلات و دگر پایه از صیام

از خواب و خورد بیهده تا کی زنی لکام؟

این جان ناتمام سرانجام کار تام

در کار، اگر تمام شنوده ستی آن پیام

جای مقام نیست، مجو اندرو مقام»

کوتاه کن، دراز چه افگنده ای زمام؟

زایدر برفت بایدت آخر چو نوح و سام

کان را به هیچ روی نیابد کسی لحام

زین بیشتر نساخت کسی مرگ را طعام

فرجام جوی روی ندارد به رود و جام

بر یک نهاد ماند نخواهد همی مدام