وبال است بر مرد عمر درازش

سوی چشمهٔ شوربختی شتابد

هر آن ناز کغاز او آز باشد

به نازی کزو دیگری رنجه گردد

به خواب اندر است، ای برادر، ستمگر

کرا در زیان کسان سود باشد

مکن چشم بر بد کنش بازو گردش

که در مهر او کینه بسته است ازیرا

بده پند و خاموش یک چند روزی

که خود زود بندازد این شوم کره

جهان فریبنده را نوش بر روی

کرا داد چیزی کزو باز نستد؟

جهان مار بدخوست منوازش از بن

نمازت برد گرش خواری نمائی

به راحت شدم من چو زو بازگشتم

نبینی که گر بازگشتی، به ساعت

زگیتی حذر ساز و با او دوالک

دل از راه دنیا به دین بازگردان

کند باز هرگز مگر دست طاعت

اگر جانت مرکب ندارد ز دانش

دلت گر ز بی طاعتی زنگ دارد

کرا جامهٔ عز بربود دنیا

یکی خوب دیبا شمر دین حق را

کرا دست کوتاه یابی ز دانش

سزد گر ننازی تو بر صحبت او

کرا ره گشاده شود سوی دانش

و گر چند پنهان و معزول باشد

که نادان همان خوی بد پیشت آرد

نسازد تو را طبع با گفتهٔ او

کسی کو به شهر محبت نیاید

به حجت نگه کن که در دین و دنیا