بفریفت این زمان چو آهرمنش

هرکو به گرد این زن پرمکر گشت

گر خیر خیر کرد نخواهی ستم

این دهر بی وفا که نزاید هگرز

ایمن مشو زکینهٔ او ای پسر

بر روی بی خرد نبود شرم و آب

از تن به تیغ تیز جدا کرده به

چون مرد شوربخت شد و روز کور

هر چ او گران بخرد ارزان شود

بر هرکه تیر راست کند بخت بد

چون تنگ سخت کرد برو روزگار

ابر بهار و باد صبا نگذرند

وان را که روزگار مساعد شود

ور بنگرد به دشت سوی خار خشک

پروین به جای قطره ببارد ز میغ

آویخته است زهرش در نوش او

وین زهرگن ز ما کند از بهر او

آگه منم ز خوی بد او ازانک

زی من یکی است نیک و بد دهر ازانک

مفگن سپر چو تیغ بر آهخت و نیز

گر روی تو به کینه بخواهد شخود

بر دشمن ضعیف مدار ایمنی

وان را که دست خویش بیابی برو

وان را که حاسد است حسد خود بس است

زان رنجه تر کسی نبود در جهان

هرکو زنفس خویش بترسد کسی

احسنت و زه مگوی بدآموز را

خواهد که خرمن تو بسوزند نیز

دست از دروغ زن بکش و نان مخور

وصف دروغ نیز دروغ است ازانک

مشنو دروغ تا نشوی خوار ازانک

در هاونی که صبر بکوبد طبیب

گلشن چو کرد مرد درو کاه دود

ز اندیشگان بیهده زاید دروغ

پر نور ایزد است دل راست گوی

چون راست بود خوب نماید سخن

از علم زاید و زخرد قول راست

فرزند جز کریم نباشد بخوی

ای حجت زمین خراسان بگوی

ابلیس در جزیرهٔ تو برنشست

سالوک وار زد به کمرش اندرون

جز صبر هیچ حیله ندانم تو را

خاموش تو که گوش خرد کر کرد

هرچند بی شمار مر او را فن است

هرک اعتماد کرد بر این بی وفا