صعب تر عیب جهان سوی خرد چیست ؟ فناش

گر خردمند بقا یافتی از سفله جهان

فتنه ز آن است برو عامه که از غفلت و جهل

کس جهان را به بقا تهمت بیهوده نکرد

او همی گوید ما را که بقا نیست مرا

گرچه بسیار دهد شاد نبایدت شدن

روز پر نور و بها هست ولیکن پس روز

به جوانی که بدادت چو طمع کرد به جانت

این جهان آب روان است برو خیره مخسپ

ای پسر، چون به جهان بر دل یکتا شودت

گر روا گشت بر اوباش جهان زرق جهان

که حکیمان جهانند درختان خدای

با همه خلق گر از عرش سخن گفت خدای

عرش او بود محمد که شنودند ازو

عرش پر نور و بلند است به زیرش در شو

نیک بندیش که از حرمت این عرش بزرگ

مر تو را عرش نمودم به دل پاک ببینش

عرش این عرش کسی بود که در حرب، رسول

آنکه بیش از دگران بود به شمشیر و به علم

آنکه معروف بدو شد به جهان روز غدیر

آنکه با هر کس منکر شدی از خلق جهان

آنکه با علم و شجاعت چو قوی داد عطاش

هر خردمند بداند که بدین وصف، علی است

معدن علم علی بود به تاویل و به تیغ

هر که در بند مثل های قران بسته شده است

هر که از علم علی روی بتابد به جفا

تیغ و تاویل علی بر سر امت یکسر،

مایهٔ خوف و رجا را به علی داد خدای

گر شما ناصبیان را به جز او هست امام

گر شما جز که علی را بخریدید بدو

گاو را، گر چه گیا نیست چو لوزینهٔ تر

ای پسر، گر دل و دین را سفها لاش کنند

به خطا غره مشو گرچه جهاندار نکرد

که مکافات به بنده برساند به آخر

این جهان، ای پسر، ا زخلق همه عمر چرد

از چراگاه جهان آن شود، ای خواجه،برون

دین و دنیا را بنیاد مثل کالبد است

دو جهان است و تو از هر دو جهان مختصری

تن تو زرق و دغا داند، بسیار بکوش

جز که زرق تن جاهل سببی دیگر نیست

زرق تن پاک همه باطل و ناچیز شودت

گر بدانی که تنت خادم این جان تو است

تن همان گوهر بی رتبت خاکی است به اصل

چون یقینی که همی از تو جدا خواهد ماند

تنت فرزند گیاه است و گیا بچهٔ خاک

تن زمینی است میارایش و بفگن به زمینش

علت جهل چو مر جان تو را رنجه کند

سخن حجت بشنو که مر او را غرضی